Użytkowanie wieczyste jest instytucją prawną wprowadzoną do polskiego systemu prawnego w 1961 roku. Polega ono na oddaniu w użytkowanie nieruchomości gruntowej będącej własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (województwa, powiatu bądź gminy) na czas określony co do zasady 99 lat (ewentualnie krócej nie mniej niż 40 lat). Użytkownik wieczysty ma prawo do używania nieruchomości, w tym budowania na niej, natomiast nie posiada prawa do własności nieruchomości.

Obecnie budynki odpowiadają za ok. 36% całkowitej emisji CO2 do atmosfery. Według przepisów dekarbonizacyjnych Unii Europejskiej, do 2050 r. wszystkie istniejące obiekty muszą osiągnąć zeroemisyjność. Konieczne jest więc opracowanie strategii, dzięki której możliwe będzie zmniejszenie emisyjności CO2. Oprócz oczywistych korzyści dla środowiska, nowe przepisy niosą za sobą istotne zmiany dla sektora nieruchomości komercyjnych.